Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

ΤΟ μάθημα ΤΟ τελευταίο!



Στα δώδεκα παράτησες το σχολειό. Έπρεπε να εκπαιδευτείς για σκοπούς άλλους. Αυτό ήταν το σύνηθες στους συνομηλίκους του χωριού σου. Σκαρφάλωνες τους κακοτράχαλους δρόμους για να φτάσεις ψηλά. Τα όνειρα των νέων της εποχής σου περιορίζονταν σε ένα και μοναδικό , το εύκολο κέρδος.
Είδες το πατέρα σου να μετρά με τους «υπεύθυνους» τα πρόβατα για την επιδότηση στη πλαγιά του βουνού και στο τέλος να λέει έχω άλλα χίλια από την άλλη πλευρά .
Όταν ο «υπεύθυνος» είχε φτάσει συναντά τα χίλια, (εσύ τα γνώριζες), που ο θείος σου είχε φέρει από την άλλη πλευρά του λόφου με μια απίστευτη ταχύτητα για την οποία έπρεπε να εκπαιδευτείς.
Έτσι έβλεπες να ρέουν οι επιδοτήσεις και συ να εκπαιδεύεσαι για να κατακτήσεις τις επόμενες πλαγιές του τόπου σου….
Οι καιροί αλλάζουν πολύ σύντομα . Ήθελες περισσότερο κέρδος και το βρήκες στα τουριστικομάγαζα της περιοχής σου με τη φούντα που πούλαγες διαφημίζοντάς την σαν το καλύτερο «πράμα». Τα πρόβατα τα βλέπουν πλέον οι Αλβανοί και σύ βλέπεις τις άλλες πλευρές τις ζωής σου…
Τις νύχτες αράζεις στο καναπέ του σκυλάδικου της περιοχής σου με τις πουτάνες του πολιτισμού σου να σε ποτίζουν ουίσκια ενώ οι ίδιες να κατεβάζουν τα ατέλειωτα τσάγια που τις κερνάς με απλοχεριά.
Έφτασες στα είκοσι και είπες να περάσεις έξω από το σχολειό που εγκατέλειψες για να την προλάβεις μη σου την πάρει άλλος. Την παντρεύεσαι αλλά για να βγει έξω από το σπίτι ούτε κουβέντα . Εσύ είσαι ο άρχοντας .

Οι αρχόντισσες στο τόπο σου είναι μελαγχολικές Έτσι σε δίδαξαν έτσι συνεχίζεις….
Δεν πας εσύ σε μπλόκα γιατί έτσι ή αλλιώς εσύ μπλοκάρεις τον οποιοδήποτε στο δρόμο σου.. Δεν διεκδικείς τίποτε γιατί ξέρεις τρόπους να παίρνεις ο,τι θες .
Αυτό το κράτος σου πρόσφερε με απλοχεριά επιδοτήσεις αλλά δε σου ξόφλησε τους λογαριασμούς των ονείρων στα δώδεκα .
Η δύναμη που ένοιωθες σ έκανε να θες να περάσεις με το δυναμικό 4χ4 (το τρίτο που αλλάζεις) στα 35 σου το χείμαρρο του χωριού σου στη τελευταία καταιγίδα ,βλέπεις το κράτος σου φρόντισε για σκυλάδικα όχι για γιοφύρια. Μαζί σου είχες και το δωδεκάχρονο ανιψιό σου.
¨Θείε καλύτερα να πάμε από την άλλη μεριά , είναι πολύ το νερό και θα πνιγούμε¨ Αλλοίμονο να ακούσεις ένα παιδαρέλι.
Σε βρήκαν τρείς μέρες αργότερα στις καλαμιές φυτεμένο το μισό μέσα στη λάσπη με τα πόδια ψηλά.
Ο ανιψιός είπε: ¨Εγώ λέω να ξαναπάω στο σχολειό του χρόνου¨ Λες να δίδαξες κάτι…

Δεν υπάρχουν σχόλια: